Загінуўшым — вечная памяць…

2 жніўня, Кіраўск /Уласн. інф./ Мінутай маўчання і нізкім паклонам кіраўчане ўшанавалі памяць аб мірных жыхарах вёскі Боркі і навакольных пасёлкаў, загінуўшых у гады Вялікай Айчыннай вайны ад рук нямецка-фашысцкіх карнікаў.

…За гады ваеннага ліхалецця цалкам альбо часткова было знішчана 74 населеных пункты нашага раёна, 8 з іх болей ніколі так і не паўсталі з попелу. Спалена жывымі, расстраляна і закатавана 5526 мірных жыхароў Кіраўшчыны — гэта дзеці, якія так і не сталі дарослымі; юнакі і дзяўчаты, якія не зведалі шчасця першага кахання; маладыя жанчыны, якія не паспелі адарыць сваёй прыгажосцю і пяшчотай любімых; безабаронныя старыя…

Літаральна кожны жыхар Кіраўшчыны ведае, што самая крывавая трагедыя разыгралася ў Борках.

Дзень 15 чэрвеня 1942 года назаўсёды стаў жалобнай датай у гісторыі раёна. На працягу аднаго дня фашысцкімі карнікамі было расстраляна і спалена 1800 чалавек.

У запавет нашчадкам, у памяць аб страшнай трагедыі ў Борках узведзена праваслаўная капліца ў гонар іконы Божай Маці “Взыскание погибших”. Пры актыўным удзеле кіраўніцтва Магілёўскай вобласці і раёна побач з капліцай пабудаваны мемарыяльны комплекс “Памяці спаленых вёсак Магілёўскай вобласці”.

Кожны год, пачынаючы з 1957-га, у апошнюю нядзелю жніўня ў Борках па традыцыі ўшаноўваецца памяць загінуўшых мясцовых жыхароў. У мінулую нядзелю тут адбыўся жалобны мітынг-рэквіем.

Прысутных віталі старшыня райвыканкама У.У.Піскіжаў і дэпутат Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь А.С.Сакадынец — ураджэнец Борак, у сям’і якога ў дзень трагедыі загінула шмат родных і блізкіх. У сваіх прамовах яны звярнуліся ў першую чаргу да юнакоў і дзяўчат, у чыіх руках будучае роднага краю. Менавіта маладым людзям, якія выраслі і выхоўваюцца ў мірны час, нельга дапускаць тэрору і насілля на роднай зямлі, разам з усімі ім трэба быць адказнымі за бяспеку Беларусі і яе жыхароў.

Ад імя падрастаючага пакалення слова трымала вучаніца СШ №1 райцэнтра Алена Русецкая.

Ветэран працы, кіраўчанін Р.З.Каган падзяліўся ўспамінамі аб сваім дзяцінстве, украдзеным вайной, аб шчаслівым выратаванні з лагера смерці.

У памяць аб расстраляных і зажыва спаленых вяскоўцах настаяцель Кіраўскага Свята-Пакроўскага храма іерэй Дзмітрый Первій правёў жалобную ліцію.

…Да Сцяны памяці аб знішчаных населеных пунктах Магілёўшчыны і брацкай магілы, дзе знайшлі вечны спакой астанкі жыхароў Борак, былі ўскладзены памінальныя вянкі, жывыя кветкі.

Мігатлівым агеньчыкам заззялі ў капліцы свечкі, пастаўленыя ў памяць аб загінуўшых і за дабрабыт зараз жывучых. Кіраўчане і мясцовыя жыхары ў чарговы раз са шчырым пачуццём глыбокага смутку выканалі свой святы абавязак. Гісторыя Кіраўшчыны павінна захаваць жалобную памяць аб страшнай трагедыі, у імя шчасця будучага пакалення і вечнай, усёдаруючай і ўсёвыбачаючай любові. Менавіта сапраўдная любоў адзін да аднаго выратуе нас ад усіх бед і няшчасцяў і болей ніколі не дазволіць адбыцца падобнаму гору…